Z naszą parafią związane są trzy żeńskie zgromadzenia zakonne:

  • SŁUŻEBNICZKI DĘBICKIE
  • FELICJANKI
  • SALEZJANKI

Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej

(Służebniczki Dębickie)

Siostry Służebniczki pracowały w Mielcu jeszcze przed II wojną światową. W latach 1900-1925 prowadziły ochronkę. Zaś od 29 lipca 1910 r. do 5 marca1949 r. prowadziły kuchnię w nowo wybudowanej bursie.

Z naszą parafią siostry miały związek od początku jej istnienia, bowiem przybyły na Osiedle dwa miesiące przed jej powstaniem. Dom klasztorny został bowiem erygowany 13 marca 1947 r. W prośbie przełożonej generalnej (z dn. 11 marca) przedstawionej Kurii Biskupiej czytamy jeszcze, że „w najbliższym czasie dojdzie do umowy Zgromadzenia z władzami szpitala mieleckiego”. Więcej informacji o tej placówce archiwum Domu Generalnego w Dębicy nie posiada.

Siostry mieszkały w Szpitalu Powiatowym przy ul. Biernackiego. Przełożoną domu była s. Sylwestra Czyżewska. Przy RTG (rentgen) – pracowała s. Salwatora Piątek. Siostry cenione były za życzliwość i serdeczność. Przez pewien czas (prawdopodobnie do 1951 r., kiedy liczba sióstr została znacznie uszczuplona) dbały one o porządek w kaplicy, ubierały ołtarz kwiatami, prały szaty liturgiczne i bieliznę kielichową.

W 1951 r. podjęte były próby usunięcia sióstr zakonnych ze szpitala, jednak – głównie dzięki s. Salwatorze – zostały dwie: ona i s. Cecylia.

Według Roczników Diecezji Tarnowskiej można wymienić ilość sióstr pracujących w szpitalu, i tak w 1948 r. – 9, w 1950 r. – 10, a w 1959 r. – 4, kiedy przełożoną była s. Sylwestra Czyżewska.

W Schematyzmie z 1987 r. znajduje się krótka notka informująca, że dom sióstr znajdował się na ul. Cyranowskiej 127 oraz data zakończenia pracy sióstr w Mielcu, która miała przypaść na 1961 r. Istotnie, siostry mieszkały w pomieszczeniach szpitalnych, w pawilonie obok szpitala. Mocno były wpisane w to środowisko, jednak decyzje władz o ich usunięciu były nieodwołalne. Ponieważ nie były związane bezpośrednio z parafią, musiały odejść.

 

Zgromadzenie Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo Trzeciego Zakonu św. Franciszka

(Felicjanki)

Kiedy front niemiecki został przełamany pod Stalingradem (1943 r.), obawiano się powrotu sowietów. Toteż Zarząd Zgromadzenia Sióstr Felicjanek (prowincji lwowsko-przemyskiej) ze Lwowa postanowił wysłać kilka sióstr z Bełza na teren w pobliżu Tarnowa. W wyniku tej repatriacji w połowie maja 1944 r. po pięciodniowej podróży pociągiem siostry przybyły do Mielca.

Już 7 maja – jak wskazuje dokument założycielski – został formalnie zatwierdzony dom zakonny pod nazwą „Przedszkole Sióstr Felicjanek w Mielcu nr 3”. Trzy siostry pozostały w Mielcu (zamieszkały u p. Dębińskich) i prowadziły szwalnię. Sześć pozostałych udało się do pobliskich Książnic. Było to spowodowane wciąż toczącą się wojną.

W czasie trwania walk frontowych siostry opatrywały rannych, sprowadzały kapłana do umierających, zaopatrywały w wodę i ciepłe posiłki osoby przebywające w schronach. Po przejściu linii frontu o. Józef Szafer z zakonu ojców pijarów, zaproponował siostrom, aby przeprowadziły się na Osiedle do Mielca i założyły przedszkole. Przenosiny te miały miejsce 25 sierpnia 1944 r. Jak się wkrótce okazało, władze postanowiły otworzyć nową szkołę na „blokach”, właśnie w mieszkaniu, które zajmowały siostry. Przekazano im więc dwa inne mieszkania na parterze w tym samym bloku nr 3 (dziś ul. Czarneckiego 1/13-14). Każde składało się z trzech pomieszczeń i kuchni. Jedno więc zostało przeznaczone na ochronkę, a drugie na mieszkanie dla sióstr czyli „klauzurę” (gdzie nikt poza siostrami nie miał wstępu).

13 września 1944 r. siostry zorganizowały 3-oddziałowe przedszkole dla 120 dzieci. Personel wychowawczy stanowiły: s. Albina, s. Sylwia i jedna z sióstr do pomocy. Kuchnią zajmowała się s. Sylwestra.

Ponieważ z Osiedla do parafialnego kościoła w Mielcu pw. Św. Mateusza, który znajdował się na Starówce było stosunkowo daleko, siostry poprosiły ówczesnego dziekana ks. Michała Nawalnego, by zezwolił im urządzić małą kaplicę w przedszkolu. Prośba została przyjęta.

W latach 1945-1948 siostry opiekowały się kościołem, sprawowały troskę nad chorymi, organizowały kolonie wakacyjne dla dzieci. Prowadziły również Straż Honorową Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Przedszkole było wiele razy odwiedzane przez wizytatorów, którzy jednak zawsze mieli dobre zdanie o pracy sióstr. Domyślano się, że wizytacje te odbywały się pod naciskiem osób niechętnych Kościołowi.

Dnia 4 grudnia 1948 r. s. Sylwia Wiśniewska została wezwana do Urzędu Bezpieczeństwa, gdzie otrzymała polecenie, aby wszystkie siostry opuściły Mielec w ciągu 48 godzin. Wyjazd nastąpił po załatwieniu urzędowych formalności 8 grudnia, przedszkole natomiast upaństwowiono.

W latach 1944-1948 w parafii pracowały Siostry Felicjanki:

  1. M. Sykstusa Madrat
  2. M. Fabiana Chudzik
  3. M. Elżbieta Nowak
  4. M. Aurelia Rokita
  5. M. Albina Zielińska – przełożona (1944-1946)
  6. M. Alberyka Sowińska
  7. M. Sylwestra Skopik
  8. M. Dioniza Margolska
  9. M. Sylwia Wiśniewska
  10. M. Anzelma Tollik – przełożona (1946-1948)

 

Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki

(Salezjanki)

W latach 60. Siostry Salezjanki związały się z mielecką parafią poprzez katechizację dzieci przedszkolnych. Dojeżdżały z Tuszowa Narodowego, ponieważ tam miały dom zakonny.

Do stałej pracy w parafii zostały zaproszone przez bp. Jerzego Ablewicza i proboszcza ks. Henryka Arczewskiego. Dnia 17 sierpnia 1977 r. przybyły do parafii (do pracy katechetycznej i duszpasterskiej) dwie siostry s. Teresa i s. Stanisława. Zamieszkały początkowo na plebanii, a od grudnia 1977 r. w mieszkaniach nowo wybudowanego kościoła, znajdujących się nad zakrystią. Miały do dyspozycji własną kaplicę, kuchnię i jadalnię (kaplica powstała tam dopiero po pewnym czasie). W październiku przybyły kolejne dwie siostry, a w sierpniu 1978 r. jeszcze jedna.

Od przybycia sióstr na parafię, jedna z nich pracowała w kuchni na plebanii, a pozostałe katechizowały. Pomagały również w kancelarii parafialnej i bibliotece. Ponadto prowadziły scholę, żywy różaniec, oazę młodzieżową i współpracowały z Wydziałem Duszpasterstwa Młodzieży. Były tak solidne w tych obowiązkach, że wpłynęły na kilka powołań zakonnych do swojego zgromadzenia. Współpraca z księżmi katechetami i wikariuszami układała się dobrze.

Dnia 2 października 1992 r. siostry zakończyły pracę w szkołach i przedszkolach i opuściły Mielec.

W latach 1977-1992 w parafii pracowały Siostry Salezjanki:

  1. Teresa Kwaśniewska – przełożona (1977-1982)
  2. Stanisława Buksa
  3. Maria Gluza
  4. Bronisława Hering
  5. Julianna Grabowska
  6. Teresa Zezuła
  7. Jadwiga Woźniak
  8. Zofia Gądek
  9. Aniela Krężopolska
  10. Józefa Pasztetnik
  11. Krystyna Ruczko – przełożona (1982-1988)
  12. Zofia Frączkowska
  13. Janina Stankiewicz
  14. Zofia Sypień
  15. Teresa Błońska
  16. Olga Warcholak
  17. Cecylia Kazarek
  18. Halina Disterheft
  19. Krystyna Banach
  20. Władysława Geśla
  21. Bożena Dudziak – przełożona (1988-1992)
  22. Elżbieta Dudek
  23. Gabriela Rohde
  24. Jadwiga Rydzewska